ειδή τις τελευταίες μέρες έχουμε έξαρση των κρουσμάτων τύφου, από τη μια λόγω της αυξημένης υγρασίας και από την άλλη λόγω του περιορισμού των εμβολιασμών των κουταβιών λόγω της οικονομικής κρίσης, αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε λίγα λόγια για τον τύφο του σκύλου.
Η ιογενή Parvo-εντερίτιδα. του σκύλου πήρε το όνομα της από τον υπεύθυνο ιό, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια των Parvo-ιών. Το έτος 1978, για πρώτη φορά καταχωρήθηκε ως μια νέα νόσος, η οποία προσβάλλει τους σκύλους, με χαρακτηριστικά συμπτώματα συνεχείς εμέτους και διάρροιες, ενίοτε αιμορραγικές και έντονα δύσοσμες. Η νόσος θεωρείται μία από τις λίγες νόσους με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας. Είναι γνωστή με πληθώρα ονομάτων όπως τύφος, λοιμώδης γαστρεντερίτιδα, παρβοΐωση, Parvo-εντερίτιδα, λοιμώδης εντερίτιδα, αιμορραγική γαστρεντερίτιδα κ.ά.. Η εξάπλωση της συγκεκριμένης νόσου είναι παγκόσμια και η εξέλιξή της είναι ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Ο υπεύθυνος ιός είναι ανθεκτικός στο περιβάλλον και μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Προσβάλλει κυρίως τα ανεμβολίαστα σκυλιά ηλικίας 8 – 12 μηνών και κυρίως τα κουταβάκια, τα οποία δεν έχουν λάβει πρωτόγαλα. Υπάρχουν δύο τύποι του Parvo-ιού: ο CPV-1 και ο CPV-2.
Αναπτύσσεται σε λεμφαδένες, έντερο και μυοκάρδιο των κουταβιών. Ο ιός διασπείρεται με τα κόπρανα του μολυσμένου σκύλου, τα οποία προσλαμβάνονται από υγιείς σκύλους με συνέπεια ένας αρχικός πολλαπλασιασμός του ιού στις αμυγδαλές, στην κυκλοφορία του αίματος με τελική κατάληξη στομάχι και έντερο. Πρέπει να αναφέρουμε ότι σε κουτάβια πολύ μικρής ηλικίας (μερικών εβδομάδων), η νόσος συχνά προσβάλει το μυοκάρδιο και τότε η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και τα ζώα είναι καταδικασμένα.
Συμπτώματα του τύφου του σκύλου: Αρχικά η μόλυνση του ζώου από τον υπεύθυνο ιό πιθανόν να είναι αφανής. Αυτό σημαίνει ότι το ζώο, ενώ νοσεί, δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα. Αυτή η αφανής μόλυνση δυσκολεύει τη μετέπειτα θετική εξέλιξη της νόσου και της ασφάλειας της ζωής του ζώου. Η κλασσική εικόνα που παρουσιάζει το ασθενές ζώο, είναι αδιαφορία για το περιβάλλον, υπνηλία, ανορεξία, κατήφεια. Στη συνέχεια θα κάνουν την εμφάνισή τους οι έμετοι και οι διάρροιες συχνά αιμορραγικές και πάντα δύσοσμες. Ο πυρετός είναι ασταθής. Η αφυδάτωση του ζώου, έντονη και συνεχώς αυξανόμενη. Η χρονική διάρκεια της νόσου κυμαίνεται από 3 έως 5 ημέρες. Η τρίτη ημέρα της νόσου είναι η καθοριστική για την ασφάλεια της ζωής του ζώου. Εάν σε πολύ νεαρά κουτάβια υπάρξει προσβολή του μυοκαρδίου από τον ιό, τότε το γεγονός αυτό θα οδηγήσει το προσβεβλημένο ζώο σε θάνατο.
Μετάδοση – πρόληψη του τύφου του σκύλου: Οι σκύλοι που είναι μολυσμένοι, αποβάλλουν τον ιό με τα κόπρανά τους από την πρώτη ημέρα της μόλυνσης μέχρι και μετά από 2 εβδομάδες. Τα σωματίδια του ιού είναι ανθεκτικά και διασπείρονται στο περιβάλλον, με συνέπεια να καταπίνονται από τους υγιείς σκύλους. Επίσης η μετάδοση μπορεί να γίνει και με την παρουσία ανθρώπων από τα ρούχα και τα χέρια. Σημαντικά είναι: 1. Τα ζώα που νοσούν από ιογενή Parvo-εντερίτιδα, να είναι απομονωμένα από τους άλλους σκύλους. 2. Φίλοι ή άλλοι ιδιοκτήτες ζώων να μην έρχονται σε επαφή με τα νοσούντα ζώα. 3. Τα ανεμβολίαστα ζώα να είναι απομονωμένα από τα υπόλοιπα μέχρι να ολοκληρωθεί ο εμβολιασμός τους. 4. Τα ανεμβολίαστα ενήλικα ζώα μπορεί να προσβληθούν ασυμπτωματικά ή ελαφρώς και ο κίνδυνος για την ασφάλεια της ζωής τους εξαρτάται από το πόσο ενισχυμένο είναι το ανοσοποιητικό τους σύστημα και από το χρονικό διάστημα που είναι ανεμβολίαστα. 5. Εξαιρετικός ο κίνδυνος της υγείας των ζώων από αγοραπωλησίες, όταν αυτά δεν έχουν εμβολιαστεί. 6. Ο ένας και μοναδικός τρόπος πρόληψης είναι ο έγκαιρος και σωστός εμβολιασμός. Ο εμβολιασμός γίνεται με ειδικό εμβόλιο.
Διάγνωση του τύφου του σκύλου: Η διάγνωση στηρίζεται στις πληροφορίες από το ιστορικό του ζώου, στην κλινική εικόνα και στις εργαστηριακές εξετάσεις (γενική αίματος και βιοχημικές εξετάσεις). Κάθε ζώο που έχει ή δεν έχει ολοκληρώσει το πρόγραμμα εμβολιασμού και εμφανίσει σοβαρή γαστρεντερίτιδα, είναι ύποπτο για ιογενή Parvo-εντερίτιδα.
Θεραπεία του τύφου του σκύλου: Το ζώο που νοσεί από ιογενή Parvo -εντερίτιδα, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κατεπείγον περιστατικό. Η άμεση χορήγηση ορών, ενισχυτικών του οργανισμού, αντιφλεγμονωδών, ευ στόμαχων και χαλαρωτικών, θεωρείται κάτι περισσότερο από αναγκαία. Επίσης αναγκαία θεωρείται και η άμεση διακοπή χορήγησης τροφής και νερού. Η χορήγηση κάθε φαρμάκου πρέπει να γίνεται με ενέσιμο τρόπο. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, δεν υπάρχει θεραπεία που να σκοτώνει τον ιό ή να μας απαλλάσσει από αυτόν. Για το λόγο αυτό και η θεραπευτική αγωγή έχει μορφή υποστηρικτικής αγωγής για την αφυδάτωση και τις ηλεκτρολυτικές διαταραχές με χορήγηση ορών και ηλεκτρολυτών ενδοφλεβίως. Χορηγούμε αντιβιοτικά που δεν καταπολεμούν τον ίδιο τον ιό, αλλά προστατεύουν το ασθενές ζώο από τυχόν επιπλοκές που προκαλούνται λόγω της σοβαρότητας της νόσου και της λευκοπενίας. Θεραπεία εφαρμόζεται μόνο σε οργανωμένα κτηνιατρεία και κτηνιατρικές κλινικές και αυτό γιατί το ζώο πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή κτηνιατρική επίβλεψη.
